Zo vader zo zonen…

Vorige week zaterdag keerde ik terug van mijn zomervakantie. Normaal heb ik mijn twee zonen Jasper en Sven om het weekend van vrijdag tot en met zondag, maar in de zomerse schoolvakantieperiode kan ik lekker twee weken onafgebroken met ze optrekken. Samen met mijn vriendin Danielle en haar drie kinderen beleefden we mooie momenten aan de Zuid-Franse kust.

 Het intensieve contact onder de Franse zon liet me meer dan ooit voelen hoe dierbaar Jasper, Sven (en mijn afwezige dochter Sigrid) voor me zijn. Onbetaalbaar, om ’t in MasterCard-termen te zeggen. In de laatste kilometers huiswaarts, voor Jasper en Sven dus naar mama, werd het gevoel op emotionele wijze onderstreept. Uit de radio klonk ‘papa’ van Stef Bos. Mompelend zongen mijn mannen een paar woordjes mee: je lijkt steeds meer op mij…  De tranen liepen over de wangen. Bij vader en zonen.

 Onvergetelijke momenten samen. En afgelopen vrijdag was het opnieuw zover. De afscheidswedstrijd van Mark van Bommel herinneren we ons over 20 jaar ongetwijfeld nog haarscherp. Een indrukwekkende avond. Ook voor papa.

 De passie die Van Bommel spreekt mij al vele jaren aan. Twintig jaar topvoetbal, twintig jaar geleefd om te winnen. Sven, en bovenal Jasper smulden van de avond. Van de aanwezigheid van hun idolen op het veld, met voorop Robben, Ribery en Ibrahimovic. Van de openingsgoal van de nieuwe held Maher. Van het aanhoudende gezang van de vaste supporterskern van PSV. Van het vuurwerk.

 

En ik? Ik smulde van Robben, Ribery en Ibrahimovic, van de openingsgoals van Maher, van het aanhoudende gezang, van het vuurwerk en van….van mijn genietende mannen. Mijn gedachten gingen weer terug naar de vakantie in Frankrijk, inclusief de laatste minuten van de thuisreis. Het MasterCard-gevoel, Stef Bos, Je lijkt steeds meer op mij…zo vader zo zonen. Lang leve Topmomenten.

 

Weer een Topmoment voor en met Jair

Tijdens de EkoPlaza KeienTestloop van De Keien Atletiek in Uden liep ik onlangs mee met Jair, met wie ik een jaar of twee geleden kennismaakte. Samen met zijn moeder Yvonne was hij van de partij tijdens een door mij georganiseerd evenement, Alpe d’HuYES geheten. Onder de noemer Topmomenten beklommen fietsers en lopers een of meerdere keren deze “Hollandse Berg”. De sportieve uitdaging van de 75 deelnemers bracht bovendien geld in kas voor Kleur Kinder- en Jeugdzorg, de organisatie waarbij Jair cliënt is.

Terwijl zijn moeder hardlopend de klus klaarde, wandelde Jair naar boven. Hij genoot met volle teugen. Het inschatten van afstand is Jair echter niet gegeven. Daarom heb ik hem tijdens de EkoPlaza KeienTestloop begeleid. Voor een juiste verdeling van Jair’s krachten. Dat was genieten. Zoals het prachtig was om hem op de Alpe d’Huez bezig te zien, was het ook voor mij weer bijzonder om hem tijdens de EkoPlaza KeienTestloop te ondersteunen. Een nieuw Topmoment, ditmaal op zeeniveau, voor en met Jair!

Wellicht is ie ook van de partij op zondag 8 september, tijdens de daadwerkelijke EkoPlaza KeienTestloop. Dat wordt een loopfeest voor iedereen, inclusief volop entertainment en een heus pastabuffet. Met de traditionele scholierenloop, de wedstrijden over 5, 10 en 15 kilometer, een wandeltocht en een businessrun met deelname van onder meer EkoPlaza-teams uit heel Nederland! Ja, eigenlijk mag Jair niet ontbreken. Zoals niemand die van lopen en/of wandelen houdt. Reserveer die 8^ste september dus in je agenda: de EkoPlaza Keienloop, een dag vol Kei-leuke Topmomenten!    

 

 

 

 

 

 

Spareribs als dope…

Of ze een duidelijk beeld hebben van de uitdaging die ze aangaan, waag ik te betwijfelen. Het Gennepse Dichterbij-cliëntentrio Erwin, Guido en Mark weet dat de Stelvio een flinke puist is, ergens in Italië. Maar de heren zien het qua zwaarte als een leuk opstapje naar een echte uitdaging, de Alpe d’Huez. Mijn inmiddels meerdere keren herhaalde opmerking dat de Franse Alp niet aan de Stelvio kan tippen, krijgt geen vat.

Het is een mooi stel, Erwin, Guido en Mark. Stoere knapen, waarvoor een pilsje en een sigaretje heilig zijn. Maar ook alle drie al vele maanden overtuigd van een succesvolle beklimming eind augustus van de Stelvio. Heuveltjes in de buurt van Gennep vormen immers ook geen probleem…

Inmiddels heb ik een aantal keren met Erwin, Guido en Mark getraind. En langzaam maar zeker krijg ik ook geloof in een goede afloop. Onder andere dankzij een van hun begeleidsters, de zelf uiterst sportieve Saskia. Een duidelijke motivator voor het Stelvio-trio. Ze heeft de heren aan het trainen gekregen met een wekelijkse frequentie. Behalve overtuigd van het kunnen beklimmen van de Stelvio, zijn Erwin, Guido en Mark nu ook overtuigd van het feit dat je daarvoor moet trainen. Een hele stap verder in de goede (sterk opwaartse) richting.

Zelfs een trainingsrit van60 kilometerzit inmiddels in de benen. Met eigenlijk hetzelfde gemak als drie maanden geleden een retourtje Heijen – Gennep. Voor wie topografisch wat minder is onderlegd: opgeteld en wel, inclusief omrijden, zo’n10 kilometer. Ja, over de progressie zijn Saskia, als vaste coach, en ik als incidentele trainer gewoon dik tevreden.

We geloven dan ook zeer dat de laatste maand van voorbereiding door zowel Erwin als Guido en Mark serieus wordt ingevuld, met voldoende trainingsarbeid vanuit eigen motivatie. Hoewel, ik moet wel iets bekennen: in samenspraak met Saskia heb ik de heren dope  toegestopt. De eerste keer tijdens een training in Berg en Dal, de tweede keer na afloop van de60 kilometerzware trainingsrit. Wellicht volgt op bijna2800 meterhoogte, eind augustus op de Stelvio, een derde portie. Ik hoef er niet voor naar een apotheek ergens in België. Het is gewoon in Nederland volop verkrijgbaar. Legaal, bij iedereen om de hoek. Het zijn namelijk spareribs. Bij voorkeur in een onbeperkte hoeveelheid.

Spareribs als dope… Ik weet niet of Gesink er ooit de Tour de France mee gaat winnen. Maar dat Erwin, Guido en Mark er de Stelvio mee bedwingen, die overtuiging is inmiddels toch wel heel groot.

Oranje Boven!

Oranje Boven!

Hoeveel jaar precies het geleden is dat de laatste Nederlandse wielrenner tijdens de Tour de etappe won met finish op de Alpe d’Huez, heb ik even niet paraat. Voor iemand met enkel een kort tot midden-lang geheugen, niet meer in de exacte herinneringen aanwezig. Toch is en blijft de Alpe d’Heuz de Hollandse Berg bij uitstek, zo blijkt op een doorsnee maandag begin mei anno 2011.

De naamborden in de 21 bochten herinneren aan veel Oranje Boven. Peter Winnen, Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse vierden allen een of meerdere triomfen op de imponerende Alpencol. Zij maakten de Alpe d’Huez voor altijd tot ‘van ons’.

Tot op de dag van vandaag treedt menig Nederlands wielerrecreant en ook loper in de voetsporen van deze Tourhelden. Ook op zo’n doorsnee dag in mei zijn het in feite enkel en alleen Nederlanders die de uitdaging zelf willen beleven.

Ik breng een bezoek aan Alpe d’Huez voor het definitief maken van de accommodatiekeuze voor Alpe d’HuYES! in september. Vanzelfsprekend doe je dan ook ‘De Klim’. Hardlopend, besluit ik. Een uur en een kwartier heb ik nodig om redelijk ontspannen bij het sportcentrum op de top uit te komen.

De andere sportievelingen deze ochtend zijn enkel wielrenners en zoals gezegd allen van Hollandse nationaliteit. Zoals een team collega’s van TNT Post. Het is duidelijk, ze hebben de tijd. In het algemeen gesproken gelet op de ontwikkelingen in postland, maar ook sportief gesproken. Een zekere Henk legt ergens halverwege de col zijn fiets zelfs aan de kant en neemt zittend plaats in de berm. Aangespoord door volgers, stapt ie weer op. Uiteindelijk bereikt ook hij de top.

Henk’s armen gaan hoog de lucht in. Wellicht hoger dan destijds van Joop Zoetemelk en Hennie Kuiper. Da’s ook het mooie. Tijd (en extra pauzes) doen er niet toe. Het halen van de top is wat telt.

Ik kijk dan ook uit naar september als een groep van zo’n 60 sportievelingen hun Topmomenten gaat beleven. Bloed, zweet en tranen, maar juichend over de streep. In rood/groen geKLEURde shirts Oranje Boven! Alpe d’Huez ‘van ons’.

Plots schiet Robert Gesink door mijn hoofd en het feit dat het Tour-peloton dit jaar ook Alpe d’Huez aandoet. Vrijdag 22 juli. Met mijn zonen Jasper en Sven ga ik kijken, als dagje uit tijdens een vakantie in de Franse Alpen. Over Topmomenten gesproken.

Het wordt dit jaar in alle opzichten Alpe d’HuYES!

Gedoogfocus of gedoog focus!

Wanneer een woord als gedoogregering het kan schoppen tot Woord van het Jaar, dan durf ik als opening van Topmomenten.nl gerust met ‘focus’ aan te komen. Tijdens het WK Voetbal in Zuid-Afrika was focus immers de term die sportcoach van het jaar Bert van Marwijk bijna in al z’n zinnen gebruikte.

 Van Marwijk vatte met het woord focus samen met welke beleving en doel ‘onze Oranje-jongens’ naar het mondiale voetbalkampioenschap waren afgereisd. Door de frequentie van het gebruik, werd het woord door de nationale sportpers op een bepaald moment gemeden. Soms werd focus zelfs in het hilarische getrokken.

 Maar wie praat met toppers ervaart iedere keer weer dat het toch écht om focus gaat wil je absolute topmomenten beleven. Wil je sportief, zakelijk en/of privé succesvol zijn, dan moet de focus volledig op de gewenste doelen worden gericht. Gedreven en met passie.  

 Zo tekende ik uit de mond van ex-tennisprof en nu succesvol mode-ondernemer Sjeng Schalken het volgende op: “Mijn levenstijl, en daardoor ook het leven van mijn vrouw Ricky, was volledig gericht op tennis. Tennis stond op de eerste plaats. Dan een hele tijd niets, waarna op de tweede plaats wederom tennis. Dat was het leven. Klaar!”

 Ook het interview met oud-wielervedette Hennie Kuiper wil ik op deze plek in het kader van focus alvast kort onder de aandacht brengen. “Voor het bereiken van je doel moet je alles overhebben. Dat vergt de nodige discipline. Je moet je vastbijten in wat je wilt.”

 En wat zegt één van ’s werelds beste veldrijdsters Daphny van den Brand? “Na een overwinning ben je meteen weer bezig met de volgende wedstrijd. Herstellen van de geleverde inspanning, goed eten, trainen en rusten. Alle aandacht is meteen gericht op wat volgt en dat mag door niemand of niets worden verstoord. Is volgens mij ook de enige manier om de top te bereiken.”

 Focus dus. Ook met deze tweede uitgave van Topmomenten.nl wil ik u confronteren, inspireren en uitdagen. Om te komen tot de stappen, tot de topprestaties die in uw gedachten wellicht al langere tijd leven. Indien nodig ben ik natuurlijk graag uw trainer, coach, adviseur, sparringpartner. Maar sowieso geldt altijd: focus! Vandaar mijn voorstel tot focus als woord van het jaar. Of moet ik ‘r gedoogfocus van maken. Tegen alle sportjournalisten roep ik in ieder geval uit volle borst: gedoog focus!

Help! Maar nu even niet…

Gebrek aan creativiteit? Maak je voor de tweede  keer Topmomenten.nl en je valt al in herhaling. Inderdaad, in nummer 1 stapte ik op deze plek ook in de commerciële voetsporen van Youp van ’t Hek. Toen aan tafel in een Amsterdams restaurant, nu aan de telefoon met de helpdesks van organisaties en bedrijven.

 De handel en wandel van Youp van ’t Hek biedt ook nu weer een prima ingang om mijn klantgerichtheidstrainingen onder de aandacht te brengen. De kapotte telefoon van de zoon van de cabaretier heeft in de laatste maanden van 2010 volop de aandacht getrokken. De helpdesk van T-Mobile werd tot nationale spot verheven en stond model voor, zoals Youp van ’t Hek het noemde, de helpdeskterreur. In vele kranten, radio- en televisieprogramma’s deed hij zijn verhaal en beklag. Geen moment liet Van ’t Hek onbenut om het leed van zijn zoon openbaar te maken. Hij nam alle tijd.

 Youp van ’t Hek bleek een open zenuw te raken. De Nederlandse consument viel hem massaal bij. Het gedrag, of wellicht beter de onbereikbaarheid van de dames en heren van de diverse help- en servicedesks ‘spuug en spuugzat’. Met net een verhuizing en dus contacten met onder meer leveranciers van gas, water en electriciteit achter de rug, had ik weinig moeite met mijn inlevingsvermogen.

 Dat biedt anders gezegd perspectief voor 2011. Het belang van klantgerichtheid staat door de breed uitgemeten ervaringen van Youp van ’t Hek bij veel bedrijven hoog op de agenda. En daar moet ik mijn graantje van kunnen meepikken.

 Wie het zeker geen windeieren legt, naar mijn overtuiging, is Youp van ’t Hek zelf. Dat weet de cabaretier en columnist/schrijver als geen ander. Vandaar ook dat ik heel bewust spreek over het treden in de commerciële voetsporen van de man die vele jaren met afstand Nederlands bekendste cabaretier was. Inderdaad: was. Ook een grootheid als Van ’t Hek blijkt een houdbaarheidsdatum te hebben. En als de dreiging van ‘over de datum’ opdoemt, dan moeten er oprekkende werkzaamheden worden verricht.

 Het T-Mobile-verhaal komt in mijn ogen Youp van ’t Hek dan ook als geroepen. Altijd roept Van ’t Hek vies te zijn van commercie, de werkelijkheid is anders. Van zijn wel heel snel na het voorval uitgebrachte glossy De Help, gaat de opbrengst naar Serious Request, de 3FM actie in het Glazen Huis. Maar gelijktijdig is Youp van ’t Hek zelf ook weer helemaal hot. Dat geeft onder meer de verkoopcijfers van zijn boeken een gewenste impuls.

 Het T-Mobile-offensief is dus een prima marketingstunt van de Youp van ’t Hek BV. Een BV waarvan de helpdesk overigens plots ook onbereikbaar bleek. Als vast luisteraar van Radio I hoorde ik Van ’t Hek uitvoerig de tijd nemen over het wee van de telefoongigant. Maar toen bleek dat consumenten T-Mobile in een klanttevredenheidsonderzoek als winnaar waardeerden, gaf Youp niet thuis voor een reactie. Het wel van diezelfe telefoongigant paste niet in de eigen marketingstrategie. “Youp van ’t Hek laat  weten geen tijd te hebben”, meldde de verslaggever. Y’OUP’s, dacht ik (en met mij de Radio 1-verslaggever), het lijkt T-Mobile wel: Help, maar nu even niet!

Als telt niet…

Het is aftellen geblazen. Zondag 3 oktober is de dag waarop het moet gebeuren: het bedwingen van de Mont Ventoux. Ik merk aan alles dat iedere deelnemer aan ‘De Missie’ uitkijkt naar zijn of haar Topmoment. De spanning stijgt nu al naar grote hoogte. Zo ook de twijfels. Als organisator merk ik dat aan de vele vragen die worden gesteld. Iedereen wil tot in de puntjes voorbereid de bus in en zondag optimaal aan de start verschijnen. Heel mooi die beleving van alle Missie-gangers. En ook heel belangrijk. Want op de Mont Ventoux gelden voor elke sporter, van welk niveau dan ook, de wetten van de topsport. Het resultaat is wat je als loper of fietser presteert op D-Day. Excuses tellen niet. Maren zijn taboe. Oftewel: als telt niet…

Jos & Jos

Ik merk het duidelijk. De deelnemers aan de Missie Mont Ventoux werken heel gedreven toe naar De Dag, zondag 3 oktober. Tijdens de gezamenlijke looptraining afgelopen maandag hoorde ik bijna iedereen over pijntjes. Maar niemand haakte af. Ook merk ik het aan de telefoontjes die ik krijg. Alles wordt nu gevraagd; niets wordt aan het toeval overgelaten. Iedereen gaat overduidelijk voor zijn/haar Topmoment.

Als organisator van de Missie Mont Ventoux is mijn belangrijkste drijfveer iedereen daar waar mogelijk te ondersteunen en te coachen in hun uitdaging. Speciale aandacht zal begin oktober zeker uitgaan naar Jos & Jos. Jos van Empel en Jos Verkuijlen. Beide gaan rennend de Mont Ventoux op. Beide zijn niet gezegend met het looptalent van een gemiddelde Kenyaan. Maar Jos & Jos hebben zich wel duidelijk een doel gesteld: we gaan die Kale Berg lopend bedwingen! Ik ben er ook van overtuigd dat ze het  redden. De wil is er. De weg is er. Vanaf Bedoin, 22 kilometer lang en stijgend naar een hoogte van 1912 meter. Ik wil het Topmoment van Jos & Jos niet missen!

Alpe d’HuYES!

Het is de Hollandse berg bij het (brede) Nederlandse wielerpubliek. De overwinningen in de Tour de France op deze col van Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Peter Winnen, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse maakten de Alpe d’Huez ‘van ons’.  Wie het als een uitdaging ziet fietsend of hardlopend bergcols te bedwingen, moet op zijn of haar lijstje dan ook de Alpe d’Huez hebben staan. 

Afgelopen weekend was het zover. Samen met Missie Mont Ventoux-ganger Norbert Maijoor beleefde ik op de legendarische Franse Alpencol een aantal dagen sport zoals sport in mijn ogen is bedoeld. Afzien, strijden met de elementen en tegenstanders, acteren op de grenzen van je eigen mogelijkheden.

En dan maakt het niet uit of je zelf aktief bent of dat je de prestatie van je sportmaat begeleidt. Op de zaterdag maakte Norbert voor het eerst kennis met ‘een echte bult’. De Alpe d’Huez laat je meteen met de neus in de boter vallen. De eerste kilometers vertonen in feite de hoogste stijgingspercentages, tot bijna 12 procent.

Inmiddels weet Norbert wat serieus klimmen betekent. Na ruim 1,5 uur bereikte hij strijdend de top. Als een tot op het bot moegestreden winnaar.  Een sportieve ervaring als nooit tevoren rijker, zo was/werd/is mij als coach voor, tijdens en na de klim duidelijk.

Zelf nam ik op de zondag deel aan de jaarlijkse hardloopwedstrijd op Alpe d’Huez. Met zo’n 300 deelnemers, voornamelijk Fransen, maar ook Italianen, een enkele Belg en Duitser en een handvol landgenoten. Het is immers ‘onze berg’. Vertaal ik mijn ervaringen en prestatie ‘stoer’, dan kan ik zeggen: voor het eerst sinds jaren heeft een Nederlander een podiumplaats behaald. Met een tijd van 1.14.23 (1.11.51 over de officiele Tour-afstand) veroverde ik een tweede plaats. Als 47-jarige bij de veteranen wel te verstaan. In de totaaluitslag, inclusief de jonge(re) goden,  14e of 15e. 

Het was afzien, het was strijden met de elementen en tegenstanders, het was het halen van het uiterste uit mijn lichaam. Fantastisch! Het was Alpe d’HuYES! Wordt vervolgd…

Wit voor de ogen

De beklimming van de Mont Ventoux begin mei leverde al veel ‘mistige” sneeuwbeelden op, maar tijdens de loop op de flanken van de Stelvio werd het vandaag pas echt wit voor de ogen: de laatste vijf kilometer gingen door een sneeuwlandschap alsof het nog volop wintersporttijd is.

Het ‘wit voor de ogen worden’ is natuurlijk in alle opzichten een prettige ervaring. Letterlijk: schitterende beelden.  Figuurlijk: heel ontspannen heb ik de 21 kilometer en 300 meter afgelegd in een tijd van 1 uur, 58 minuten en 8 seconden. Geen moment werd het zwart voor de ogen, zoals eerder weleens ervaren tijdens beklimmingen van cols van dit niveau.

Ik had me ook voorgenomen de krachten optimaal te verdelen en dus niet te snel van start te gaan. Die aanpak is volledig gelukt. Tijdens komende wedstrijden moet ik daar mijn voordeel mee gaan doen.

Voor mijn loopmaat Stefan verliep de beklimming ook naar wens. In 2 uur en 38 minuten haalde hij de top. Op sommige stukken, vooral in de laatste kilometers tussen de witte sneeuw, zag hij het wel wat donkerder in dan ik. Niet echt zwart, maar enige grijstinten straalde hij toch wel uit.

Op het moment dat ik dit tik staat zijn gezicht alweer volledig op ‘wit’. Dus alle reden om kleurrijk af te sluiten: ook van zijn kant gaat het licht op groen voor de beklimming van de Stelvio morgen per fiets.

Op naar nieuwe topmomenten! (en tijden).