Jos & Jos

Ik merk het duidelijk. De deelnemers aan de Missie Mont Ventoux werken heel gedreven toe naar De Dag, zondag 3 oktober. Tijdens de gezamenlijke looptraining afgelopen maandag hoorde ik bijna iedereen over pijntjes. Maar niemand haakte af. Ook merk ik het aan de telefoontjes die ik krijg. Alles wordt nu gevraagd; niets wordt aan het toeval overgelaten. Iedereen gaat overduidelijk voor zijn/haar Topmoment.

Als organisator van de Missie Mont Ventoux is mijn belangrijkste drijfveer iedereen daar waar mogelijk te ondersteunen en te coachen in hun uitdaging. Speciale aandacht zal begin oktober zeker uitgaan naar Jos & Jos. Jos van Empel en Jos Verkuijlen. Beide gaan rennend de Mont Ventoux op. Beide zijn niet gezegend met het looptalent van een gemiddelde Kenyaan. Maar Jos & Jos hebben zich wel duidelijk een doel gesteld: we gaan die Kale Berg lopend bedwingen! Ik ben er ook van overtuigd dat ze het  redden. De wil is er. De weg is er. Vanaf Bedoin, 22 kilometer lang en stijgend naar een hoogte van 1912 meter. Ik wil het Topmoment van Jos & Jos niet missen!

Wit voor de ogen

De beklimming van de Mont Ventoux begin mei leverde al veel ‘mistige” sneeuwbeelden op, maar tijdens de loop op de flanken van de Stelvio werd het vandaag pas echt wit voor de ogen: de laatste vijf kilometer gingen door een sneeuwlandschap alsof het nog volop wintersporttijd is.

Het ‘wit voor de ogen worden’ is natuurlijk in alle opzichten een prettige ervaring. Letterlijk: schitterende beelden.  Figuurlijk: heel ontspannen heb ik de 21 kilometer en 300 meter afgelegd in een tijd van 1 uur, 58 minuten en 8 seconden. Geen moment werd het zwart voor de ogen, zoals eerder weleens ervaren tijdens beklimmingen van cols van dit niveau.

Ik had me ook voorgenomen de krachten optimaal te verdelen en dus niet te snel van start te gaan. Die aanpak is volledig gelukt. Tijdens komende wedstrijden moet ik daar mijn voordeel mee gaan doen.

Voor mijn loopmaat Stefan verliep de beklimming ook naar wens. In 2 uur en 38 minuten haalde hij de top. Op sommige stukken, vooral in de laatste kilometers tussen de witte sneeuw, zag hij het wel wat donkerder in dan ik. Niet echt zwart, maar enige grijstinten straalde hij toch wel uit.

Op het moment dat ik dit tik staat zijn gezicht alweer volledig op ‘wit’. Dus alle reden om kleurrijk af te sluiten: ook van zijn kant gaat het licht op groen voor de beklimming van de Stelvio morgen per fiets.

Op naar nieuwe topmomenten! (en tijden).