Zo vader zo zonen…

Vorige week zaterdag keerde ik terug van mijn zomervakantie. Normaal heb ik mijn twee zonen Jasper en Sven om het weekend van vrijdag tot en met zondag, maar in de zomerse schoolvakantieperiode kan ik lekker twee weken onafgebroken met ze optrekken. Samen met mijn vriendin Danielle en haar drie kinderen beleefden we mooie momenten aan de Zuid-Franse kust.

 Het intensieve contact onder de Franse zon liet me meer dan ooit voelen hoe dierbaar Jasper, Sven (en mijn afwezige dochter Sigrid) voor me zijn. Onbetaalbaar, om ’t in MasterCard-termen te zeggen. In de laatste kilometers huiswaarts, voor Jasper en Sven dus naar mama, werd het gevoel op emotionele wijze onderstreept. Uit de radio klonk ‘papa’ van Stef Bos. Mompelend zongen mijn mannen een paar woordjes mee: je lijkt steeds meer op mij…  De tranen liepen over de wangen. Bij vader en zonen.

 Onvergetelijke momenten samen. En afgelopen vrijdag was het opnieuw zover. De afscheidswedstrijd van Mark van Bommel herinneren we ons over 20 jaar ongetwijfeld nog haarscherp. Een indrukwekkende avond. Ook voor papa.

 De passie die Van Bommel spreekt mij al vele jaren aan. Twintig jaar topvoetbal, twintig jaar geleefd om te winnen. Sven, en bovenal Jasper smulden van de avond. Van de aanwezigheid van hun idolen op het veld, met voorop Robben, Ribery en Ibrahimovic. Van de openingsgoal van de nieuwe held Maher. Van het aanhoudende gezang van de vaste supporterskern van PSV. Van het vuurwerk.

 

En ik? Ik smulde van Robben, Ribery en Ibrahimovic, van de openingsgoals van Maher, van het aanhoudende gezang, van het vuurwerk en van….van mijn genietende mannen. Mijn gedachten gingen weer terug naar de vakantie in Frankrijk, inclusief de laatste minuten van de thuisreis. Het MasterCard-gevoel, Stef Bos, Je lijkt steeds meer op mij…zo vader zo zonen. Lang leve Topmomenten.

 

Spareribs als dope…

Of ze een duidelijk beeld hebben van de uitdaging die ze aangaan, waag ik te betwijfelen. Het Gennepse Dichterbij-cliëntentrio Erwin, Guido en Mark weet dat de Stelvio een flinke puist is, ergens in Italië. Maar de heren zien het qua zwaarte als een leuk opstapje naar een echte uitdaging, de Alpe d’Huez. Mijn inmiddels meerdere keren herhaalde opmerking dat de Franse Alp niet aan de Stelvio kan tippen, krijgt geen vat.

Het is een mooi stel, Erwin, Guido en Mark. Stoere knapen, waarvoor een pilsje en een sigaretje heilig zijn. Maar ook alle drie al vele maanden overtuigd van een succesvolle beklimming eind augustus van de Stelvio. Heuveltjes in de buurt van Gennep vormen immers ook geen probleem…

Inmiddels heb ik een aantal keren met Erwin, Guido en Mark getraind. En langzaam maar zeker krijg ik ook geloof in een goede afloop. Onder andere dankzij een van hun begeleidsters, de zelf uiterst sportieve Saskia. Een duidelijke motivator voor het Stelvio-trio. Ze heeft de heren aan het trainen gekregen met een wekelijkse frequentie. Behalve overtuigd van het kunnen beklimmen van de Stelvio, zijn Erwin, Guido en Mark nu ook overtuigd van het feit dat je daarvoor moet trainen. Een hele stap verder in de goede (sterk opwaartse) richting.

Zelfs een trainingsrit van60 kilometerzit inmiddels in de benen. Met eigenlijk hetzelfde gemak als drie maanden geleden een retourtje Heijen – Gennep. Voor wie topografisch wat minder is onderlegd: opgeteld en wel, inclusief omrijden, zo’n10 kilometer. Ja, over de progressie zijn Saskia, als vaste coach, en ik als incidentele trainer gewoon dik tevreden.

We geloven dan ook zeer dat de laatste maand van voorbereiding door zowel Erwin als Guido en Mark serieus wordt ingevuld, met voldoende trainingsarbeid vanuit eigen motivatie. Hoewel, ik moet wel iets bekennen: in samenspraak met Saskia heb ik de heren dope  toegestopt. De eerste keer tijdens een training in Berg en Dal, de tweede keer na afloop van de60 kilometerzware trainingsrit. Wellicht volgt op bijna2800 meterhoogte, eind augustus op de Stelvio, een derde portie. Ik hoef er niet voor naar een apotheek ergens in België. Het is gewoon in Nederland volop verkrijgbaar. Legaal, bij iedereen om de hoek. Het zijn namelijk spareribs. Bij voorkeur in een onbeperkte hoeveelheid.

Spareribs als dope… Ik weet niet of Gesink er ooit de Tour de France mee gaat winnen. Maar dat Erwin, Guido en Mark er de Stelvio mee bedwingen, die overtuiging is inmiddels toch wel heel groot.

Oranje Boven!

Oranje Boven!

Hoeveel jaar precies het geleden is dat de laatste Nederlandse wielrenner tijdens de Tour de etappe won met finish op de Alpe d’Huez, heb ik even niet paraat. Voor iemand met enkel een kort tot midden-lang geheugen, niet meer in de exacte herinneringen aanwezig. Toch is en blijft de Alpe d’Heuz de Hollandse Berg bij uitstek, zo blijkt op een doorsnee maandag begin mei anno 2011.

De naamborden in de 21 bochten herinneren aan veel Oranje Boven. Peter Winnen, Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse vierden allen een of meerdere triomfen op de imponerende Alpencol. Zij maakten de Alpe d’Huez voor altijd tot ‘van ons’.

Tot op de dag van vandaag treedt menig Nederlands wielerrecreant en ook loper in de voetsporen van deze Tourhelden. Ook op zo’n doorsnee dag in mei zijn het in feite enkel en alleen Nederlanders die de uitdaging zelf willen beleven.

Ik breng een bezoek aan Alpe d’Huez voor het definitief maken van de accommodatiekeuze voor Alpe d’HuYES! in september. Vanzelfsprekend doe je dan ook ‘De Klim’. Hardlopend, besluit ik. Een uur en een kwartier heb ik nodig om redelijk ontspannen bij het sportcentrum op de top uit te komen.

De andere sportievelingen deze ochtend zijn enkel wielrenners en zoals gezegd allen van Hollandse nationaliteit. Zoals een team collega’s van TNT Post. Het is duidelijk, ze hebben de tijd. In het algemeen gesproken gelet op de ontwikkelingen in postland, maar ook sportief gesproken. Een zekere Henk legt ergens halverwege de col zijn fiets zelfs aan de kant en neemt zittend plaats in de berm. Aangespoord door volgers, stapt ie weer op. Uiteindelijk bereikt ook hij de top.

Henk’s armen gaan hoog de lucht in. Wellicht hoger dan destijds van Joop Zoetemelk en Hennie Kuiper. Da’s ook het mooie. Tijd (en extra pauzes) doen er niet toe. Het halen van de top is wat telt.

Ik kijk dan ook uit naar september als een groep van zo’n 60 sportievelingen hun Topmomenten gaat beleven. Bloed, zweet en tranen, maar juichend over de streep. In rood/groen geKLEURde shirts Oranje Boven! Alpe d’Huez ‘van ons’.

Plots schiet Robert Gesink door mijn hoofd en het feit dat het Tour-peloton dit jaar ook Alpe d’Huez aandoet. Vrijdag 22 juli. Met mijn zonen Jasper en Sven ga ik kijken, als dagje uit tijdens een vakantie in de Franse Alpen. Over Topmomenten gesproken.

Het wordt dit jaar in alle opzichten Alpe d’HuYES!

Als telt niet…

Het is aftellen geblazen. Zondag 3 oktober is de dag waarop het moet gebeuren: het bedwingen van de Mont Ventoux. Ik merk aan alles dat iedere deelnemer aan ‘De Missie’ uitkijkt naar zijn of haar Topmoment. De spanning stijgt nu al naar grote hoogte. Zo ook de twijfels. Als organisator merk ik dat aan de vele vragen die worden gesteld. Iedereen wil tot in de puntjes voorbereid de bus in en zondag optimaal aan de start verschijnen. Heel mooi die beleving van alle Missie-gangers. En ook heel belangrijk. Want op de Mont Ventoux gelden voor elke sporter, van welk niveau dan ook, de wetten van de topsport. Het resultaat is wat je als loper of fietser presteert op D-Day. Excuses tellen niet. Maren zijn taboe. Oftewel: als telt niet…

Jos & Jos

Ik merk het duidelijk. De deelnemers aan de Missie Mont Ventoux werken heel gedreven toe naar De Dag, zondag 3 oktober. Tijdens de gezamenlijke looptraining afgelopen maandag hoorde ik bijna iedereen over pijntjes. Maar niemand haakte af. Ook merk ik het aan de telefoontjes die ik krijg. Alles wordt nu gevraagd; niets wordt aan het toeval overgelaten. Iedereen gaat overduidelijk voor zijn/haar Topmoment.

Als organisator van de Missie Mont Ventoux is mijn belangrijkste drijfveer iedereen daar waar mogelijk te ondersteunen en te coachen in hun uitdaging. Speciale aandacht zal begin oktober zeker uitgaan naar Jos & Jos. Jos van Empel en Jos Verkuijlen. Beide gaan rennend de Mont Ventoux op. Beide zijn niet gezegend met het looptalent van een gemiddelde Kenyaan. Maar Jos & Jos hebben zich wel duidelijk een doel gesteld: we gaan die Kale Berg lopend bedwingen! Ik ben er ook van overtuigd dat ze het  redden. De wil is er. De weg is er. Vanaf Bedoin, 22 kilometer lang en stijgend naar een hoogte van 1912 meter. Ik wil het Topmoment van Jos & Jos niet missen!

Alpe d’HuYES!

Het is de Hollandse berg bij het (brede) Nederlandse wielerpubliek. De overwinningen in de Tour de France op deze col van Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Peter Winnen, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse maakten de Alpe d’Huez ‘van ons’.  Wie het als een uitdaging ziet fietsend of hardlopend bergcols te bedwingen, moet op zijn of haar lijstje dan ook de Alpe d’Huez hebben staan. 

Afgelopen weekend was het zover. Samen met Missie Mont Ventoux-ganger Norbert Maijoor beleefde ik op de legendarische Franse Alpencol een aantal dagen sport zoals sport in mijn ogen is bedoeld. Afzien, strijden met de elementen en tegenstanders, acteren op de grenzen van je eigen mogelijkheden.

En dan maakt het niet uit of je zelf aktief bent of dat je de prestatie van je sportmaat begeleidt. Op de zaterdag maakte Norbert voor het eerst kennis met ‘een echte bult’. De Alpe d’Huez laat je meteen met de neus in de boter vallen. De eerste kilometers vertonen in feite de hoogste stijgingspercentages, tot bijna 12 procent.

Inmiddels weet Norbert wat serieus klimmen betekent. Na ruim 1,5 uur bereikte hij strijdend de top. Als een tot op het bot moegestreden winnaar.  Een sportieve ervaring als nooit tevoren rijker, zo was/werd/is mij als coach voor, tijdens en na de klim duidelijk.

Zelf nam ik op de zondag deel aan de jaarlijkse hardloopwedstrijd op Alpe d’Huez. Met zo’n 300 deelnemers, voornamelijk Fransen, maar ook Italianen, een enkele Belg en Duitser en een handvol landgenoten. Het is immers ‘onze berg’. Vertaal ik mijn ervaringen en prestatie ‘stoer’, dan kan ik zeggen: voor het eerst sinds jaren heeft een Nederlander een podiumplaats behaald. Met een tijd van 1.14.23 (1.11.51 over de officiele Tour-afstand) veroverde ik een tweede plaats. Als 47-jarige bij de veteranen wel te verstaan. In de totaaluitslag, inclusief de jonge(re) goden,  14e of 15e. 

Het was afzien, het was strijden met de elementen en tegenstanders, het was het halen van het uiterste uit mijn lichaam. Fantastisch! Het was Alpe d’HuYES! Wordt vervolgd…

Wit voor de ogen

De beklimming van de Mont Ventoux begin mei leverde al veel ‘mistige” sneeuwbeelden op, maar tijdens de loop op de flanken van de Stelvio werd het vandaag pas echt wit voor de ogen: de laatste vijf kilometer gingen door een sneeuwlandschap alsof het nog volop wintersporttijd is.

Het ‘wit voor de ogen worden’ is natuurlijk in alle opzichten een prettige ervaring. Letterlijk: schitterende beelden.  Figuurlijk: heel ontspannen heb ik de 21 kilometer en 300 meter afgelegd in een tijd van 1 uur, 58 minuten en 8 seconden. Geen moment werd het zwart voor de ogen, zoals eerder weleens ervaren tijdens beklimmingen van cols van dit niveau.

Ik had me ook voorgenomen de krachten optimaal te verdelen en dus niet te snel van start te gaan. Die aanpak is volledig gelukt. Tijdens komende wedstrijden moet ik daar mijn voordeel mee gaan doen.

Voor mijn loopmaat Stefan verliep de beklimming ook naar wens. In 2 uur en 38 minuten haalde hij de top. Op sommige stukken, vooral in de laatste kilometers tussen de witte sneeuw, zag hij het wel wat donkerder in dan ik. Niet echt zwart, maar enige grijstinten straalde hij toch wel uit.

Op het moment dat ik dit tik staat zijn gezicht alweer volledig op ‘wit’. Dus alle reden om kleurrijk af te sluiten: ook van zijn kant gaat het licht op groen voor de beklimming van de Stelvio morgen per fiets.

Op naar nieuwe topmomenten! (en tijden).

De Stelvio lonkt

Morgen vertrek ik met Stefan, Anja, Hans en Annie naar de Stelvio. Als het op de Duitse autosnelwegen een beetje meezit, zijn we ongetwijfeld vroeg in de avond in Bormio, het leuke stadje aan de voet van de beruchte berg. Ik heb er zin in. Na de marathon van Leiden half mei en vorige week een 10 kilometer in Oss (35 minuten) wordt het nu weer tijd voor een heuveltje. Zo’n 20 kilometer klimmen, zo’n 1600 meter hoogteverschil overwinnen is altijd weer kicken. Zeker op de Stelvio, de berg die alles biedt wat wij als ‘kale Nederlanders” van een col verwachten. Ik ga voor een tijd binnen de 2 uur. Met mijn huidige conditie en kracht moet dat lukken. Hoewel ik ook weet dat het verkeerd inschatten van de verdeling van krachten dodelijk kan zijn. Laten we dus maar gewoon lekker gaan genieten, een TOPMOMENT beleven op de flanken van deze heroïsche berg. En dan zien we boven wel welke tijd het heeft opgeleverd.

Mijn eerste blog

Er zit weer een echt topmoment aan te komen. Via TOPMOMENTEN.nl kun je lezen over mijn beklimmingen vorig jaar van de Mont Ventoux en De Stelvio. Ik noemde dat: echt top! Zo beleefde ik ’t in ieder geval.

En daarom kijk ik ook weer uit naar het tweede bezoek aan de Stelvio. Met overigens ook in gedachte om deze berg volgend jaar met een groep te bezoeken, zoals dit jaar van 1 tot 4 oktober de Mont Ventoux met de Missie Mont Ventoux. Waarover ook veel meer info op TOPMOMENTEN.nl . Ik houd het nu kort, maar de komende tijd ga ik uitvoerig berichten over mijn Stelvio-ervaringen. De inhoud van mijn eerste blogs gaat dus sowieso naar grote hoogte.

Groeten Tjerry