Het is de Hollandse berg bij het (brede) Nederlandse wielerpubliek. De overwinningen in de Tour de France op deze col van Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Peter Winnen, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse maakten de Alpe d’Huez ‘van ons’. Wie het als een uitdaging ziet fietsend of hardlopend bergcols te bedwingen, moet op zijn of haar lijstje dan ook de Alpe d’Huez hebben staan.
Afgelopen weekend was het zover. Samen met Missie Mont Ventoux-ganger Norbert Maijoor beleefde ik op de legendarische Franse Alpencol een aantal dagen sport zoals sport in mijn ogen is bedoeld. Afzien, strijden met de elementen en tegenstanders, acteren op de grenzen van je eigen mogelijkheden.
En dan maakt het niet uit of je zelf aktief bent of dat je de prestatie van je sportmaat begeleidt. Op de zaterdag maakte Norbert voor het eerst kennis met ‘een echte bult’. De Alpe d’Huez laat je meteen met de neus in de boter vallen. De eerste kilometers vertonen in feite de hoogste stijgingspercentages, tot bijna 12 procent.
Inmiddels weet Norbert wat serieus klimmen betekent. Na ruim 1,5 uur bereikte hij strijdend de top. Als een tot op het bot moegestreden winnaar. Een sportieve ervaring als nooit tevoren rijker, zo was/werd/is mij als coach voor, tijdens en na de klim duidelijk.
Zelf nam ik op de zondag deel aan de jaarlijkse hardloopwedstrijd op Alpe d’Huez. Met zo’n 300 deelnemers, voornamelijk Fransen, maar ook Italianen, een enkele Belg en Duitser en een handvol landgenoten. Het is immers ‘onze berg’. Vertaal ik mijn ervaringen en prestatie ‘stoer’, dan kan ik zeggen: voor het eerst sinds jaren heeft een Nederlander een podiumplaats behaald. Met een tijd van 1.14.23 (1.11.51 over de officiele Tour-afstand) veroverde ik een tweede plaats. Als 47-jarige bij de veteranen wel te verstaan. In de totaaluitslag, inclusief de jonge(re) goden, 14e of 15e.
Het was afzien, het was strijden met de elementen en tegenstanders, het was het halen van het uiterste uit mijn lichaam. Fantastisch! Het was Alpe d’HuYES! Wordt vervolgd…
TOPMOMENTEN Blog 