Spareribs als dope…

Of ze een duidelijk beeld hebben van de uitdaging die ze aangaan, waag ik te betwijfelen. Het Gennepse Dichterbij-cliëntentrio Erwin, Guido en Mark weet dat de Stelvio een flinke puist is, ergens in Italië. Maar de heren zien het qua zwaarte als een leuk opstapje naar een echte uitdaging, de Alpe d’Huez. Mijn inmiddels meerdere keren herhaalde opmerking dat de Franse Alp niet aan de Stelvio kan tippen, krijgt geen vat.

Het is een mooi stel, Erwin, Guido en Mark. Stoere knapen, waarvoor een pilsje en een sigaretje heilig zijn. Maar ook alle drie al vele maanden overtuigd van een succesvolle beklimming eind augustus van de Stelvio. Heuveltjes in de buurt van Gennep vormen immers ook geen probleem…

Inmiddels heb ik een aantal keren met Erwin, Guido en Mark getraind. En langzaam maar zeker krijg ik ook geloof in een goede afloop. Onder andere dankzij een van hun begeleidsters, de zelf uiterst sportieve Saskia. Een duidelijke motivator voor het Stelvio-trio. Ze heeft de heren aan het trainen gekregen met een wekelijkse frequentie. Behalve overtuigd van het kunnen beklimmen van de Stelvio, zijn Erwin, Guido en Mark nu ook overtuigd van het feit dat je daarvoor moet trainen. Een hele stap verder in de goede (sterk opwaartse) richting.

Zelfs een trainingsrit van60 kilometerzit inmiddels in de benen. Met eigenlijk hetzelfde gemak als drie maanden geleden een retourtje Heijen – Gennep. Voor wie topografisch wat minder is onderlegd: opgeteld en wel, inclusief omrijden, zo’n10 kilometer. Ja, over de progressie zijn Saskia, als vaste coach, en ik als incidentele trainer gewoon dik tevreden.

We geloven dan ook zeer dat de laatste maand van voorbereiding door zowel Erwin als Guido en Mark serieus wordt ingevuld, met voldoende trainingsarbeid vanuit eigen motivatie. Hoewel, ik moet wel iets bekennen: in samenspraak met Saskia heb ik de heren dope  toegestopt. De eerste keer tijdens een training in Berg en Dal, de tweede keer na afloop van de60 kilometerzware trainingsrit. Wellicht volgt op bijna2800 meterhoogte, eind augustus op de Stelvio, een derde portie. Ik hoef er niet voor naar een apotheek ergens in België. Het is gewoon in Nederland volop verkrijgbaar. Legaal, bij iedereen om de hoek. Het zijn namelijk spareribs. Bij voorkeur in een onbeperkte hoeveelheid.

Spareribs als dope… Ik weet niet of Gesink er ooit de Tour de France mee gaat winnen. Maar dat Erwin, Guido en Mark er de Stelvio mee bedwingen, die overtuiging is inmiddels toch wel heel groot.

Oranje Boven!

Oranje Boven!

Hoeveel jaar precies het geleden is dat de laatste Nederlandse wielrenner tijdens de Tour de etappe won met finish op de Alpe d’Huez, heb ik even niet paraat. Voor iemand met enkel een kort tot midden-lang geheugen, niet meer in de exacte herinneringen aanwezig. Toch is en blijft de Alpe d’Heuz de Hollandse Berg bij uitstek, zo blijkt op een doorsnee maandag begin mei anno 2011.

De naamborden in de 21 bochten herinneren aan veel Oranje Boven. Peter Winnen, Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse vierden allen een of meerdere triomfen op de imponerende Alpencol. Zij maakten de Alpe d’Huez voor altijd tot ‘van ons’.

Tot op de dag van vandaag treedt menig Nederlands wielerrecreant en ook loper in de voetsporen van deze Tourhelden. Ook op zo’n doorsnee dag in mei zijn het in feite enkel en alleen Nederlanders die de uitdaging zelf willen beleven.

Ik breng een bezoek aan Alpe d’Huez voor het definitief maken van de accommodatiekeuze voor Alpe d’HuYES! in september. Vanzelfsprekend doe je dan ook ‘De Klim’. Hardlopend, besluit ik. Een uur en een kwartier heb ik nodig om redelijk ontspannen bij het sportcentrum op de top uit te komen.

De andere sportievelingen deze ochtend zijn enkel wielrenners en zoals gezegd allen van Hollandse nationaliteit. Zoals een team collega’s van TNT Post. Het is duidelijk, ze hebben de tijd. In het algemeen gesproken gelet op de ontwikkelingen in postland, maar ook sportief gesproken. Een zekere Henk legt ergens halverwege de col zijn fiets zelfs aan de kant en neemt zittend plaats in de berm. Aangespoord door volgers, stapt ie weer op. Uiteindelijk bereikt ook hij de top.

Henk’s armen gaan hoog de lucht in. Wellicht hoger dan destijds van Joop Zoetemelk en Hennie Kuiper. Da’s ook het mooie. Tijd (en extra pauzes) doen er niet toe. Het halen van de top is wat telt.

Ik kijk dan ook uit naar september als een groep van zo’n 60 sportievelingen hun Topmomenten gaat beleven. Bloed, zweet en tranen, maar juichend over de streep. In rood/groen geKLEURde shirts Oranje Boven! Alpe d’Huez ‘van ons’.

Plots schiet Robert Gesink door mijn hoofd en het feit dat het Tour-peloton dit jaar ook Alpe d’Huez aandoet. Vrijdag 22 juli. Met mijn zonen Jasper en Sven ga ik kijken, als dagje uit tijdens een vakantie in de Franse Alpen. Over Topmomenten gesproken.

Het wordt dit jaar in alle opzichten Alpe d’HuYES!

Wit voor de ogen

De beklimming van de Mont Ventoux begin mei leverde al veel ‘mistige” sneeuwbeelden op, maar tijdens de loop op de flanken van de Stelvio werd het vandaag pas echt wit voor de ogen: de laatste vijf kilometer gingen door een sneeuwlandschap alsof het nog volop wintersporttijd is.

Het ‘wit voor de ogen worden’ is natuurlijk in alle opzichten een prettige ervaring. Letterlijk: schitterende beelden.  Figuurlijk: heel ontspannen heb ik de 21 kilometer en 300 meter afgelegd in een tijd van 1 uur, 58 minuten en 8 seconden. Geen moment werd het zwart voor de ogen, zoals eerder weleens ervaren tijdens beklimmingen van cols van dit niveau.

Ik had me ook voorgenomen de krachten optimaal te verdelen en dus niet te snel van start te gaan. Die aanpak is volledig gelukt. Tijdens komende wedstrijden moet ik daar mijn voordeel mee gaan doen.

Voor mijn loopmaat Stefan verliep de beklimming ook naar wens. In 2 uur en 38 minuten haalde hij de top. Op sommige stukken, vooral in de laatste kilometers tussen de witte sneeuw, zag hij het wel wat donkerder in dan ik. Niet echt zwart, maar enige grijstinten straalde hij toch wel uit.

Op het moment dat ik dit tik staat zijn gezicht alweer volledig op ‘wit’. Dus alle reden om kleurrijk af te sluiten: ook van zijn kant gaat het licht op groen voor de beklimming van de Stelvio morgen per fiets.

Op naar nieuwe topmomenten! (en tijden).

De Stelvio lonkt

Morgen vertrek ik met Stefan, Anja, Hans en Annie naar de Stelvio. Als het op de Duitse autosnelwegen een beetje meezit, zijn we ongetwijfeld vroeg in de avond in Bormio, het leuke stadje aan de voet van de beruchte berg. Ik heb er zin in. Na de marathon van Leiden half mei en vorige week een 10 kilometer in Oss (35 minuten) wordt het nu weer tijd voor een heuveltje. Zo’n 20 kilometer klimmen, zo’n 1600 meter hoogteverschil overwinnen is altijd weer kicken. Zeker op de Stelvio, de berg die alles biedt wat wij als ‘kale Nederlanders” van een col verwachten. Ik ga voor een tijd binnen de 2 uur. Met mijn huidige conditie en kracht moet dat lukken. Hoewel ik ook weet dat het verkeerd inschatten van de verdeling van krachten dodelijk kan zijn. Laten we dus maar gewoon lekker gaan genieten, een TOPMOMENT beleven op de flanken van deze heroïsche berg. En dan zien we boven wel welke tijd het heeft opgeleverd.

Mijn eerste blog

Er zit weer een echt topmoment aan te komen. Via TOPMOMENTEN.nl kun je lezen over mijn beklimmingen vorig jaar van de Mont Ventoux en De Stelvio. Ik noemde dat: echt top! Zo beleefde ik ’t in ieder geval.

En daarom kijk ik ook weer uit naar het tweede bezoek aan de Stelvio. Met overigens ook in gedachte om deze berg volgend jaar met een groep te bezoeken, zoals dit jaar van 1 tot 4 oktober de Mont Ventoux met de Missie Mont Ventoux. Waarover ook veel meer info op TOPMOMENTEN.nl . Ik houd het nu kort, maar de komende tijd ga ik uitvoerig berichten over mijn Stelvio-ervaringen. De inhoud van mijn eerste blogs gaat dus sowieso naar grote hoogte.

Groeten Tjerry